Cuando'l terrorista ye l'estáu

Dende va unes selmanes ta d’actualidá’l conflictu colombianu, pol entamu d’un procesu d’alderique ente les Fuerces Armaes Revolucionaries de Colombia- Exércitu del Pueblu y el gobiernu colombianu, que podría ser un primer pasu pa, a mediu o llargu plazu, una igua al conflictu armáu vixente nesi país llatinoamericanu dende va munches décades, más de mediu siglu coles actuales organizaciones FARC-EP y ELN.

Como ye vezu nestos casos, los medios de comunicación traten el tema, y a les organizaciones, en función de los intereses a los que sirvan. Asina, los medios llocales, aquellos que cunten con una concencia social y una llinia progresista bolivariana en xeneral, al mio entender amosen la visión más neutral, en cuantes a nun poner los calificativos típicos de los mass-media capitalistes de, por exemplu, l’estáu español, onde ensin muncha dificultá y aína saquen a rellumar axetivos como “terroristes”, “narco-guerrilla”, y otres perlles, siempres –casualidaes de la vida- a la escontra de la parte contestataria del conflictu, nesti casu, les FARC, o incluso l’ELN.

Sicasí, pa los medios, los grupos armaos d’ultraderecha que servíen a los intereses conxuntos del estáu colombianu –interesáu en que daquién punxere resistencia armao a les guerrilles populares- y a los narcotraficantes –que nun cuntaben coles simpatíes de les guerrilles d’izquierda-  yeren los “paramilitares”, non “narco-guerrilles”, nin “terroristes”, nin “criminales”… non, “paramilitares”, tratándolos tolo eufemísticamente que pueden pa “salvar el culu” a un instrumentu que foi útil pal estáu colombianu en munchos sentíos.

Y ye que los “paramilitares” actuaben básicamente como los sicarios de los narcos y del gobiernu, asesinando con impunidá, atacando a guerrilles como FARC y ELN y los sos simpatizantes, y tamién, por qué non, financiando la carrera elleutoral de dirixentes como Álvaro Uribe, tal como vienen confesando llíderes “paramilitares” prindaos nos caberos años.

Colombia ta ente los países denomaos como “narcoestaos”, ye dicir, estaos cuyes instituciones s’atopen influenciaes de mena importante pol narcotráficu, bien al traviés de la corrupción, de la complicidá nes sos actuaciones, del desempeñu de cargos públicos por parte de trabayadores del narcotráficu, o, como nel casu d’Uribe, al traviés de la financiación de la so campaña elleutoral, con perres manchaes pol sangre’l pueblu, ya’l sufrimientu d’otres tantes.

Equí en dambos bandos, como en cualquier conflictu armáu, habría erros y excesos en dambos frentes, eso ye una realidá, y en consecuencia con ello, los medios de comunicación, si de verdá fueren imparciales, nun trataríen nin axetivaríen despeutivamente a un bandu, tratando sicasí con respetu y complicidá al otru.

Por muncho que cueste dicilo o creyelo, l’estáu colombianu asesinó y asesina, l’estáu colombianu tuvo y ta corrompíu en mayor o menor midida pol narcotráficu, l’estáu colombianu tuvo y tien una soberanía perllimitada, tando baxo la influencia y directrices direutes de los Estaos Xuníos y compañía, polo que nun se debería baxo nengún conceptu demonizar sólo a un bandu que, d’otru lláu, paezme que fizo décades atrás dalgo lóxico y comprensibe: intentó protestar pacíficamente, camudar les coses al traviés del sindicalismu o la política, y resulta que me asesinen. Poro, voi intentar camudar eso mediante la llucha armada.

Podemos tar a favor o non, d’alcuerdu o non en qu’esi foi’l camín correutu, pero ye una posibilidá perfeutamente comprensible que, si nun ves posibilidá pela vía pacífica, intentes la vía armada, y eso ye lo que pasó nel casu colombia, pero ai, amigu, resulta que les guerrilles surdíes seguíen la escuela marxista, con unos enfotos bastante infuenciaos pola revolución cubana y que, nel casu del ELN, algamó tamién rellevancia al traviés del teoloxía de la lliberación, gracies al trabayu del asesináu Comandante Camilo Torres Restrepo.

Ello, nun territoriu onde n’aquellos años los EE.XX taben avezaos a facer y desfacer ensin castigu y siempres mirando pal bien de les sos empreses multinacionales, nun yera bona cosa, y había que combatilo, pela vía armada, y sacando a pasear a la so maquinaria mediática d’esparder mierda qu’inda dura hasta güei. Pa los mass-media y les instituciones gubernamentales del parllamentarismu burgués, el delitu nun ye garrar les armes, sinon que ye l’adoptar una ideoloxía emancipadora de la clas obrera, anticapitalista, antiimperialista, y con una visión amplia y xunificadora de llatinoamérica.

P’amuesa, un botón

Pa exemplarizar lo dicho anteriormente, voi citar un poco’l casu de la “Unión Patriótica”, que foi una fuercia política colombiana creada a mediaos de los años ochenta por movimientos d’esquierda, el Partíu  Comunista de Colombia y frentes de llucha desmovilizaos de les FARC y ELN, pero con unes directrices siempres dixebraes a los estaos mayores de les guerrilles. Foi una organización que puxó pola paz, siempres pacíficamente, siempres usando la política, siempres intentando camudar les coses, algamar la xusticia social pel camín políticu y pacíficu.

El resultáu: Dos candidatos presidenciales, varios abogaos, ocho congresistes, trece diputaos, setenta conceyales, once alcaldes y ente 3.000 y 5.000 militantes, según estimaciones, foron asesinaos durante la so esistencia. Nesti episodiu, güeyamos de nueu que, otra casualidá de la vida, la UP foi oxetivu común de l’estáu y de los narcotraficantes, responsables dambos d’esta bayura d’asesinatos.

Visto lo visto, lo único que pasó ye que durante los años posteriores se reforzare la vía armada, en viendo que, pela vía pacífica, sólo t’asperaba la represión y l’asesinatu.

En definitiva, lo que quiero dicir, ye que nesti procesu, como en tantos otros en munchos llugares del mundu y momentos hestóricos, l’estáu nun ye’l bonu, l’estáu ye terrorista, l’estáu ye opresor, abusa, asesina, roba, y desprestixa y calumnia a aquellos movimientos que-yos contesten.

Poro, hai qu’intentar nun entrar nel xuegu del poder, nin emplegar el so llinguaxe. Equí o dambos son los malos, y negún lo ye, y lo demás yá ye un analís parcial y arbitrariu d’una realidá qu’amosa les penuries d’un conflictu armáu que, a fin de cuentes, busca un cambiu de sistema, la igualdá, unes condiciones de vida dignes pal conxuntu del pueblu, educación, sanidá, comida, respetu al indíxena, etc per un bandu, y caltener la situación d’anguaño, de poder absolutu de la burguesía nun lláu y los EE.XX, del otru.

Yo tengo bien claro pa quién van les mios simpatíes en casu de que me faigan escoyer.