Necesidá d’una preparación ideolóxica de la masa

Necesidá d’una preparación ideolóxica de la masa

 

Dende va casi cincuenta años, el movimientu obreru revolucionariu italianu cayó nuna situación d'illegalidá o de semillegalidá. La llibertá de prensa, el drechu d’aconceyamientu, d'asociación, de propaganda,fueron prácticamente suprimíos. La formación de los cuadros dirixentes del proletariáu nun pudo realizase, poro, pela vía y colos métodos que yeren tradicionales n'Italia hasta 1921. Los elementos obreros más activos son escorríos, son controlaos en tolos sos movimientos, en toles sos llectures; les biblioteques obreres fueron amburaes o esaniciaes d'otra manera; les grandes organizaciones y les grandes aiciones de masa yá nun esisten o nun pueden entamase. Los militantes nun participen dafechu o namái en midida bien llindada nos discutinios y nel contraste d'idees; la vida aisllada o los aconceyamientos irregulares de pequenos grupos clandestinos, el vezu que puede crease nuna vida política que n'otres dómines paecía esceición, traen sentimientos, estaos d'ánimu, puntos de vista, que son con davezu erróneos ya inclusive dacuando morbosos.

Los nuevos miembros que'l Partíu gana en tal situación, evidentemente homes sinceros y de brengosa fe revolucionaria, nun pueden ser educaos nos nuesos métodos d'amplia actividá, d'amplios discutinios, del control recíprocu que ye propiu de los periodos de democracia y de llegalidá. Anúnciase asina un periodu bien grave: la masa del Partíu avezándose, na illegalidá, a nun pensar n'otra cosa que nos medios necesarios pa escapar al enemigu, avezándose a ver posibles y organizables darréu namái acciones de pequenos grupos, viendo cómo los dominadores aparentemente vencieren y caltienen el poder col empléu de minoríes armaes y encuadraes militarmente, allóñase insensiblemente de la concepción marxista de l'actividá revolucionaria del proletariáu, y mientres paez radicalizase pol fechu de que s'anuncien propósitos estremistes y frases sanguinolentes, en realidá faise incapaz de vencer al enemigu. La hestoria de la clase obrera, especialmente na dómina que travesamos, amuesa cómo esti peligru nun ye imaxinariu. La recuperación de los partíos revolucionarios, tres un periodu d'illegalidá, carauterízase davezu por un irrefrenable impulsu a l'aición, pola ausencia de toa consideración de les relaciones reales de les fuerces sociales, pol estáu d'ánimu de les grandes mases obreres y llabradores, poles condiciones del armamentu, etc. Asina, asocedió que'l Partíu revolucionariu esbarrumbóse pola reaición entá non disgregada, y que les sos reserves nun fueren debidamente xustipreciaes, ente la indiferencia y la pasividá de les amplies mases, que, dempués de tou periodu reaccionariu, vuélvense bien prudentes y son fácilmente presa del mieu cada vez que s'amenacia cola vuelta a la situación de la qu'acaben de salir.

Ye difícil, en llínies xenerales, que tales erros nun se cometan; por eso, el Partíu tien qu'esmolecese por ello y desenvolver una determinada actividá qu'especialmente tienda a ameyorar la so organización, a alzar el nivel intelectual de los miembros que s'atopen nes sos files nel periodu del terror blanco, y que tán destinaos a convertise nel núcleu central y más resistente a toa prueba y a tou sacrificiu del Partíu, que va imponer la revolución y va alministrar l’Estáu proletariu.

El problema apaez asina más ampliu y complexu. La recuperación del movimientu revolucionariu y especialmente la so victoria, llancen haza’l Partíu a una gran masa de nuevos elementos. Estos nun pueden ser refugaos, especialmente si son d'orixe proletariu, yá que precisamente la so adhesión ye unu de los signos más reveladores de la revolución que se ta realizando; pero'l problema que se plantega ye'l de torgar que'l núcleu central del Partíu sía somorguiáu y disgregáu pola nueva y arrolladora fola. Toos recordamos lo qu'asocedió n'Italia, dempués de la guerra, nel Partíu Socialista. El núcleu central, constituyíu por collacios fieles a la causa mientres el cataclismu, estancó hasta amenorgase a unos 16.000. Nel Congresu de Liorna taben representaos 220.000 miembros, esto ye, qu'esistíen nel Partíu 200.000 adherentes dempués de la guerra, ensin preparación política, ayunos o casi de toa noción de doctrina marxista, bona presa de los pequeños burgueses declamadores y fanfarronos que constituyeron nos años 1919-1920 el fenómenu del maximalismu. Nun escarez de significáu que l'actual xefe del Partíu Socialista y direutor d’ Avanti sía'l mesmu Pietro Nenni, entráu nel Partíu Socialista dempués de Liorna, pero que resume y sintetiza en sí mesmu tola debilidá ideolóxica y el calter distintivu del maximalismu de la posguerra. Sería realmente delictivo que nel Partíu Comunista verificaren con respectu al periodu fascista lo qu'asocedió nel Partíu Socialista alrodiu’l periodu de la guerra; pero esto sedría inevitable, si'l nuesu Partíu nun tuviera una llínia a siguir tamién nesti tarrén, si nun procurara a tiempu reforzar ideolóxica y políticamente los sos actuales cuadros y los sos actuales miembros, pa faelos capaces de contener y encuadrar mases entá más amplies ensin que la organización sufra demasiaos sacudiones y ensin que la figura del Partíu seya camudada.

Planteguemos el problema nos sos términos práuticos más inmediatos. Pero tien una base que ye cimera a toa continxencia inmediata.

Nós sabemos que la llucha del proletariáu contra'l capitalismu desendólcase en trés frentes: l'económicu, el políticu y l'ideolóxicu. La llucha económica tien tres fases: de resistencia contra'l capitalismu, esto ye, la fase sindical elemental; d'ofensiva contra'l capitalismu pal control obreru de la producción; de llucha pa la eliminación del capitalismu al traviés de la socialización. Tamién la llucha política tien tres fases principales: llucha pa contener el poder de la burguesía nel Estáu parllamentariu, esto ye, pa caltener o crear una situación democrática d'equilibriu ente les clases que dexe al proletariáu organizase y desenvolvese; llucha pola conquista del poder y pola creación del Estáu obreru, esto ye, una aición política complexa al traviés de la cual el proletariáu moviliza al so alredor a toles fuerces sociales anticapitalistes (en primer llugar la clase llabradora), y encaminaes a la victoria; fase de la dictadura del proletariáu convertíu en clase dominante pa esaniciar toles torgues técniques y sociales que s'interpongan a la realización del comunismu.

La llucha económica nun puede dixebrase de la llucha política, y nin la una nin la otra se separta de la llucha ideolóxica.

Na so primer fase sindical, la llucha económica ye bona, esto ye, naz de la mesma situación que'l proletariáu atopa nel réxime burgués, pero nun ye por sigo mesma revolucionaria, esto ye, nun lleva necesariamente al derrocamientu del capitalismu, como sostuvieron y siguen sosteniendo con menor ésitu los sindicalistes. Tanto ye verdá, que los reformistes y hasta los fascistes almiten la llucha sindical elemental, y más bien defienden que'l proletariáu como clase nun tuviera de realizar otra llucha que la sindical. Los reformistes estrémense de los fascistes solamente en cuanto caltienen que si non el proletariáu como clase, siquier los proletarios como individuos, ciudadanos, tienen que lluchar tamién pola democracia burguesa; n'otres palabres, lluchar namái pa caltener o crear les condiciones polítiques de la pura llucha de resistencia sindical.

Esclariao que la llucha sindical vuélvese un factor revolucionariu, ye menester que'l proletariáu acompañe cola llucha política, esto ye, que'l proletariáu tenga conciencia de ser el protagonista d'una llucha xeneral qu'arrodia toles cuestiones más vitales de la organización social, esto ye, que tenga conciencia de lluchar pol socialismu. L'elementu d’ "espontaneidá" nun ye abondu pa la llucha revolucionaria, pos nunca nun lleva a la clase obrera más allá de les llendes de la democracia burguesa esistente. Ye necesariu “l'elementu concencia, l'elementu ideolóxicu", esto ye, la comprensión de les condiciones en que se llucha, de les rellaciones sociales en que vive l'obreru, de los enclinos fundamentales qu'operen nel sistema d'estes relaciones, del procesu de desenvolvimientu que sufre la sociedá pola esistencia nel so sen d'antagonismos irreductibles, etcétera.

Los trés frentes de la llucha proletaria amenorguen a unu namái, pal Partíu de la clase obrera, que lo ye precisamente porque asume y representa toles esixencies de la llucha xeneral. Verdaderamente, nun puede pidise a tou obreru de la masa tener una completa conciencia de tola complexa función que la so clase ta resuelta a desenvolver nel procesu de desenvolvimientu de la humanidá, pos eso hai que pidi-ylo a los miembros del Partíu. Nun puede proponese, enantes de la conquista del Estáu, modificar dafechu la conciencia de tola clase obrera; sería utópico, porque la conciencia de clase como tal modifícase solamente cuando foi modificada la manera de vivir de la mesma clase, esto ye, cuando'l proletariáu se convierta en clase dominante, tenga a la so disposición l'aparatu de producción y de cambéu y el poder estatal. Pero'l Partíu puede y debe nel so conxuntu representar esta conciencia cimera; otra manera, aquel nun taría a la cabeza, sinón a lo cabero de les mases, nun les empondría, sinón que sería arrastráu. Por ello, el Partíu tien d'asimilar el marxismu y tien d'asimilalo na so forma d’anguaño, como leninismu.

L'actividá teórica, la llucha nel frente ideolóxicu, desdexóse siempres nel movimientu obreru italianu. N'Italia, el marxismu (por influxu d'Antonio Labriola) foi más estudiáu polos intelectuales burgueses pa desnaturalizarlo y afayalo al usu de la política burguesa, que polos revolucionarios. Asina vimos nel Partíu Socialista Italianu convivir xuntos pacíficamente los enclinos más distintos, vimos como opiniones oficiales del Partíu les concepciones más contradictories. Nunca imaxinó la dirección del Partíu que pa lluchar contra la ideoloxía burguesa, pa lliberar a les mases de la influencia del capitalismu, fora menester primero de too espublizar nel Partíu mesmu la doctrina marxista y defendela de toa contrafracción. Esta tradición a lo menos nun foi atayada de manera sistemática y con una notable actividá siguida.

Dizse, sicasí, que'l marxismu tuvo muncha suerte n'Italia y per un llau esto ye cierto. Pero tamién ye cierto que tal fortuna nun ayudó al proletariáu, nun sirvió pa crear nuevos medios de llucha, nun foi un fenómenu revolucionariu. El marxismu, o delles afirmaciones separtaes de los escritos de Marx, sirvió a la burguesía italiana pa demostrar que pola necesidá del so desenvolvimientu yera necesariu prescindir de la democracia, yera necesario esbarrumbar les lleis, yera necesario rise de la llibertá y de la xusticia; esto ye, llamóse marxismu, polos filósofos de la burguesía italiana, la comprobación que Marx fixo de los sistemes que la burguesía va emplegar, ensin necesidá de recurrir a xustificaciones... marxistes, na so llucha contra los trabayadores. Y los reformistes, pa correxir esta interpretación fraudulenta, fixéronse democráticos, convirtiéronse nos turiferarios de tolos santos consagraos del capitalismu. Los teóricos de la burguesía italiana tuvieron l'habilidá de crear el conceutu de la “nación proletaria" y que la concepción de Marx tenía d'aplicase a la llucha d'Italia contra los otros Estaos capitalistes, non a la llucha del proletariáu italianu contra'l capitalismu italianu; los “marxistes" del Partíu Socialista dexaron pasar ensin llucha estes aberraciones, que fueron aceptaes por unu, Enrico Ferri, que pasaba por un gran teóricu del socialismu. Esta foi la fortuna del marxismu n'Italia: que sirvió de perexil pa tolos indixestos mueyos que los más imprudentes aventureros de la pluma quixeron poner en venta. Marxistes d'esta guisa fueron Enrico Ferri, Guillermo Ferrero, Achille Loria, Paolo Orano, Benitu Mussolini...

Pa lluchar contra'l tracamundiu que se creó d'esta manera, ye necesariu que'l Partíu intensifique y faiga sistemática la so actividá nel campu ideolóxico, que s'imponga como un deber de los militantes la conocencia de la doctrina del marxismu-leninismo, siquier nos sos términos más xenerales.

El nuesu Partíu nun ye un partíu democráticu, siquier nel sentíu vulgar que comúnmente se-y da a esta palabra. Ye un Partíu centralizáu nacional ya internacionalmente. Nel campu internacional, el nuesu Partíu ye una simple sección d'un partíu más grande, d'un partíu mundial. ¿Qué repercusiones puede tener y yá tuvo esti tipu d'organización, que tamién ye una necesidá de la revolución? La mesma Italia da una respuesta a esta entruga. Por reacción a la costume establecida pol Partíu Socialista, nel que s'aldericaba enforma y resolvíase pocu, que la so unidá pol choque continuu de les fracciones, de los enclinos y con frecuencia de les camarilles personales frayen nuna infinidá de fragmentos desxuníos, nel nuesu Partíu terminárase con nun aldericar yá nada. La centralización, la unidá de dirección y unidá de concepción convirtiérense nun estancamientu intelectual. A ello contribuyó la necesidá de la llucha incesante contra'l fascismu, que verdaderamente dende la fundación del nuesu Partíu pasare yá a la so fase activo y ofensivo, pero contribuyeron tamién les errónees concepciones del Partíu, tal como son espuestes nes Tesis sobre la táctica presentaes al Congresu de Roma. La centralización y la unidá concebíense de mena enforma mecánico: El Comité Central, y más bien el Comité Executivu yera tol Partíu, en llugar de representalu y dirixilu. Si esta concepción fuera permanentemente aplicada, el Partíu perdería'l so calter distintivu políticu y convertiríase, nel meyor de los casos, nun exércitu (y un exércitu de tipu burgués); perdería lo que ye la so fuerza d'atracción, separtaríase de les mases. Por que’l Partíu viva y tea en contactu coles mases, ye menester que tou miembru del Partíu sía un elementu políticu activu, sía un dirixente. 

Precisamente porque'l Partíu sía fuertemente centralizáu, esíxese un gran trabayu de propaganda y de baturiciu nes sos files, ye necesariu que'l Partíu, de manera entamada, eduque a los sos militantes y alce el so nivel ideolóxicu. Centralización quier dicir especialmente qu'en cualquier situación, inclusive n'estáu de sitiu reforzáu, inclusive cuando los comités dirixentes nun pueden furrular por un determináu periodu o fueren puestos en condiciones de nun tar rellacionaos con tola periferia, tolos miembros del Partíu, caún nel so ambiente, s’atope en situación d'empobinase, de saber estrayer de la realidá los elementos pa establecer una orientación, con cuenta de que la clase obrera nun se desmoralice sinon que sienta que ye empuesta y que puede entá lluchar. La preparación ideolóxica de la masa ye, poro, una necesidá de la llucha revolucionaria, ye una de les condiciones indispensables pa la victoria.

Antonio Gramsci.

Empresarios exemplares (y otres contradicciones)

Nos caberos díes ún de los temes más recurrentes de los medios de comunicación de mases d’Asturies ye la muerte de José Cosmen Adelaida, oligarca asturianu consideráu “l’artífice de lo que güei ye ALSA”. Sicasí, rescampla que, tanto nos medios privaos como nos públicos, hai una ausencia total de crítica pa con esta figura, lo mesmo qu’ocurriría colos Masaveu o cualquier otra “gran familia” del poder económicu asturianu.

O ensin dir más lloñe, lo mesmo ocurrió cola figura de Severino García Vigón durante munchos años, afalagáu pola so “sensatez y bon facer”, ya incluso postuláu dende los medios asturianos como posible candidatu a cabezaleru de la patronal española. Sicasí, too esto esbarrumbóse cuando se supo que’l presidente de la FADE ta involucráu nun casu d’evasión fiscal, y entós pudimos ver lo que verdaderamente hai detrás de la fachada mediática que mos imponen haza esti tipu de personaxes.

Tornando a los Cosmen, como dicía, too son bones pallabres y afalagos na prensa, pero y la crítica haza la so figura, ¿úla? Porque nun ye oro tolo que rescampla na familia Cosmen, y sinon que-yos lo entruguen a los trabayadores d’ALSA y otres empreses del seutor del tresporte propiedá d’esta familia: incumplimientu constante de los alcuerdos llaborales, intentos d’empiorar les condiciones recoyíes nel Conveniu Coleutivu, etc, respondíos polos trabayadores con numberoses fuelgues.

Amás d’esto, nun ye descabellao dicir que parte de la problemática esistente n’Asturies pa coles deficiencies nel tresporte tien nel poder d’esta familia a ún de los responsables. Una bona amuesa ye l’interés que vienen teniendo d’entrar nel mercáu del ferrocarril, bien mercando parte de RENFE/FEVE o con medios propios. Ye evidente qu’ALSA diba a ser un pilancu importante en casu de qu’Asturies intentare algamar competencies nesta estaya pa potenciala –cosa que, d’otru lláu, enxamás entró nos planes de los nuesos gobernantes-, o mesmamente pa concebir otru modelu alternativu a lo que güei ye’l CTA (Consorciu de Tresportes) nel qu’ALSA tien gran poder.

Lo mesmo podemos dicir cola so participación en Jovellanos XXI, artífice del fallíu “complexu Calatrava” n’Uviéu, cuyos impagos vien fundiendo na quiebra a otres empreses y los sos trabayadores. Ye tamién destacable les facilidaes que-yos vien dando l’Ayuntamientu pa con esti pelotazu, venceyáu al de los tarrenes d’El Vascu: espoliu de patrimoniu del pueblu pal beneficiu priváu del poderosu.

Son los Cosmen, polo tanto, un peligru tanto pa les condiciones llaborales de la clase obrera asturiana, como pa cualquier fuercia política y social que puxara por un modelu nuevu de tresporte p’Asturies, basáu na proximidá  y nel so calter de propiedá y serviciu públicos. Los mesmo pa quien nun trague pa colos amiguismos y favoritismos inherentes a esti sistema y los sos actores políticos. Pero como ye evidente, quien piense daqué asina nun diba a tener espaciu dalu nes páxines o nos vidios de los grandes medios asturianos, espaciu que, por ciertu, sí tienen dalgunos “asturianistes” col so discursu lliberal.

En definitiva, vemos una vez más amueses del discursu únicu imperante nos grandes medios de comunicación d’Asturies, el cual toi seguru que furrula perbién na so función de crear hexemonía pa los poderes políticos y económicos que somorguien a Asturies:  y ente esos poderes, tan los Cosmen.

Socialismu y nacionalismu irlandés

Apurrro equí la torna a la llingua asturiana d'un testu de James Connolly, tornáu direutamente del inglés ya inéditu en castellán. Ta escritu en 1897, espeya perbién parte del discursu d'esti gran llíder republicanu irlandés, y amás da lleiciones interesantes y aplicables a la realidá d'anguaño. Que-vos preste.

 

 Socialismu y nacionalismu irlandés

La vida pública d’Irlanda identificóse enforma polo xeneral cola llucha pola emancipación política, fechu pol que, lóxicamente, l’aspeutu económicu de la situación namái recibió de los nuesos hestoriadores y homes públicos una atención ruina.

El socialismu científicu ta basáu na verdá d’esti plantegamientu de Karl Marx , que "la dependencia económica de los trabayadores sobre los monopolios de los medios de producción ye la base de la esclavitú en toles sos formes, amás de la causa de casi toles miseries sociales, delincuencia moderno, estroza mental y dependencia político" . Asina, esa falsa desaxeración de les formes puramente polítiques coles que s’antroxó a Irlanda na griesca pola llibertá, debe paecé-y al socialista un erru ensin desplicación por parte d’un pueblu tan fuertemente achapláu como los irlandeses.

Sicasí, l’erru ye más nes apariencies que na realidá..

L’enfotu reaccionariu de los nuesos cabezaleros políticos diose pesie a que la masa d’irlandeses saben perbien que si dalguna vez conquistaren la llibertá política, pola que lluchen con tantu enfotu, tendríen qu’emplegala como un mediu de redención social col que’l so bientar taría aseguráu.

Pesie a que de xemes en cuando se desaxeren los sos resultaos inmediatos, hai que remembrar que, esforzándose como lo ficieron con esti fin definíu, los irlandeses tan trabayando nes llinies de comportamientu afitaes pol socialismu modernu como condición imprescindible d’ésitu.

Dende l’abandonu del fracasáu insurreccionalismu de los primeros socialistes, cuyes esperances taben enfotaes esclusivamente nel eventual triunfu de la insurrección y la llucha de barricaes , el socialismu modernu , cuntando col más sele, pero tamién más seguru métodu de les urnes, empobinó l’atención de los sos partidarios haza la conquista pacífica de les fuercies del gobiernu pol ideal revolucionariu.

La llegada del socialismu namái surdirá cuando’l proletariáu revolucionario, en posesión de les fuercies organizaes de la nación (el poder políticu del gobiernu) seya capaz de construyir una organización social, de conformidá cola marcha natural del desarrollu industrial .

D’otru lláu, l’esfuerzu non cooperativu no político sumirá dafechu ante la oposición de les clases privilexaes, atrincheraes detrás de les muries de la llei y el monopoliu. Poro, inda cuando ye dende’l puntu de vista económicu fonderamente conservador, el nacionalista irlandés, incluso col so falsu razonamientu, ye un axente activu na rexeneración social, na midida na que busca algamar plenu poder sobre los sos propios destinos un pueblu realmente rexíu polos intereses d’una aristocracia feudal.

El seutor del “exércitu” socialista a la que pertenezco, el Partíu Socialista Republicanu Irlandés, xamás trató d’esconder la so hostilidad haza los seutores puramente burgueses, qu’anguaño dirixen la política irlandesa .

Pero al llantar nes nueses banderes un ideal al qu’ellos tamién-y dan homenaxe, nun tenemos nenguna intención de xuninos nun movimientu que podría frayar la bandera del socialismu revolucionariu.

Los partíos socialistes de Francia tan a la escontra de los simplemente republicanos, ensin dexar d’amar a la República. De la mesma mena, el Partíu Socialista Republicanu Irlandés busca la independencia de la nación, mientres se niega a cincase a los métodos o emplegar los argumentos de los nacionalistes chovinistes.

Como socialistes, nun tamos influyíos pol odiu nacional o racial, pola alcordanza de que l’orde políticu y social nel que vivimos impúnxose a los nuesos pás a punta d’espada; que durante 700 años Irlanda resistiera a esta dominación foriata ya inxusta; que la fame, la peste y el mal gobiernu ficieren d’esta isla occidental dalgo asemeyao a un ermu, colos nuesos compatriotes espardíos per tol mundu.

La descripción de los fechos, como acabo d’amosar, nun ye capaz anguaño d’inspirar y dirixir les enerxíes polítiques de la clase obrera militante d’Irlanda, nun ye tal l’envís de la nuesa determinación pa lliberar Irlanda del xugu del Imperiu Británicu. Reconocemos que durante toos estos sieglos, la gran masa del pueblu británicu nun tenía esistencia política dala; qu’Inglaterra yera, política y socialmente, apavoriada por una minoría gobernante, que les llaceries perpetraes escontra Irlanda son sólo imputables a l’ambición ensin escrúpulos d’esta clase, que nagua por arriquecese a costa d’homes indefensos, qu’hasta la xeneración d’anguaño, a la gran mayoría del pueblu inglés se-yos niega la voz nel gobiernu del so propiu país, que ye, poro, manifiestamente inxusto acusar a los ingleses de los últimos crímenes del so gobiernu , y que nel pior de los casos sólo podemos culpá-yos d’una galbana criminal na so dimposición a la esclavitú, y de dexase usar como instrumentu de coacción pa la esclavitú de los demás. Una acusación tan aplicable al presente como al pasáu.

Pero demientres, negámonos a empobinar la nuesa aición política haza l’antipatía nacional hereditaria, y naguando por más camaradería colos trabayadores ingleses, camentamos que colos nuesos precursores de los Irlandeses Xuníos de 1798, les antipatíes deben ser enterraes xunta los güesos de los nuesos antepasados. Nun hai un partíu n’Irlanda, que considere como un principiu vital de la so fe política la necesidá de separtar Irlanda d’Inglaterra, y de facela independiente dafechu. A los güeyos de los inorantes y de la irreflexiva esto paez una contradicción, pero toi convencíu de que los nuesos hermanos socialistes en Francia reconocerán al momentu lo xusto del razonamientu nel que se basa esta política.

    1 . Creyemos que "la emancipación económica de los trabayadores requier la conversión de los medios de producción en propiedá común de la sociedá". Tornao al llinguaxe d’anguaño, y a la práutica de la política actual, esto amosa que’l camín necesariu a recorrer pal establecimientu del socialismu requier la tresferencia de los medios de producción de les manes de los propietarios privaos pa colos organismos públicos responsables direutos de tola comunidá.

    2 . El socialismu busca participar de la democracia pa fortalecer l’aición popular en tolos organismos públicos .

    3 . Los órganos representativoss d’Irlanda podríen espeyar más direutamente l’enfotu del pueblu irlandés, que cuando s’asitien n’Inglaterra.

La República d’Irlanda sedría entós depositaria natural del poder popular, l’arma de la emancipación popular, l’únicu poder qu’asoleyaría toos estos antagonismos de clase y les llinies de demarcación económico agora tapecíes pola borrina del patriotismu burgués.

Nun queremos nenguna seña de chovinismu. Naguamos por caltener colos ingleses les mesmes relaciones polítiques como col pueblu de Francia, Alemaña, o de cualquier otru país, cola mayor hermandá posible, y tamién la más estricta independencia. Hermanos, pero non compañeros de cama. Asina, inspiráu por otru ideal, lleváu a cabu pola razón, non pola tradición, siguiendo un camín diferente, el Partíu Socialista Republicanu d’Irlanda llega a la mesma conclusión que’l nacionalista más irreconciliable. El poder gubernamental d’ Inglaterra sobre nós debe ser destruyíu, y los los venceyos que mos axunten a ella deben ser frayaos. Deprendiendo de la hestoria de los movimientos burgueses, los revolucionarios burgueses de güei van a convertise nos conservadores del mañana, polo que los socialistes irlandeses negámosnos a perder la nuesa identidá colos que namái entienden la metá del problema de la llibertá. Namái buscamos la xuntanza y l’amistá d’aquellos corazones que, amando la llibertá, nun tienen mieu de siguir cola so bandera cuando ta llevantada poles manes de la clase obrera, que tien más necesidá d’ella. Los sos collacios son aquellos que nun dubiaríen en siguir esa norma de la llibertá, p’afitar la vida al so serviciu, incluso si lleva al tarrecible arbitraxe de la espada.