Al César, lo que ye del César

Voi retomar esi tema tan recurrente n’actualidá andaluza y estatal, que ye l’aición del SAT y Sánchez Gordillo como tiesta más reconocible, p’afondar un poco más en quién ye esa izquierda combativa andaluza, que dende los mass-media nos simplifiquen como “IU y sindicalistes”. Y bono, en cierta midida, asina ye, sindicalistes del SAT, y Sánchez Gordillo, que ye diputáu andaluz con IU, pero que representa a un seutor diferenciáu, munches vegaes radicalmente llonxanu a lo que ye IU nel so conxuntu, y coles sos propies formes de llucha y participación que los diferencien nun seutor que participa d’IU, en parte, pero que nun ye IU, nin ye xusto qu’esa coalición se quede ensin más col réditu políticu d’esa aición, de les pasaes, y de les futures.

A nivel sindical, esa izquierda combativa que prautica l’aición direuta dende va décades, mediante la ocupación de tierres, entidaes bancaries, aiciones un supermercaos,etc., s’agrupa nel Sindicatu Andaluz de Trabayadores, parte del movimientu sindicalista alternativu y que podríemos homologar en dellos aspeutos colo que n’Asturies ye la Corriente Sindical d’Izquierdes. Non en vano, dambes formaciones se tienen como referente sindical nos sos respeutivos ámbitos d’actuación territorial.

Sicasí, el SAT tien muncha fuercia y repercusión nel territoriu andaluz, al cuntar como la so base de creación, amás de con varies fuercies sindicales llocales, col Sindicatu d’Obreros del Campu (SOC) –surdíu al so mesmu tiempu d’un partíu maoísta- , qu’axuntaba y axunta nel so sen a una gran mayoría del movimientu xornaleru andaluz, algamando en suma más militancia xornalera qu’UGT y CC.OO xuntes, por exemplu. Asina, son munchos miles los militantes del SAT –en crecimientu nos distintos seutores llaborales-, que pa más señes adopta como exes ideolóxicos el nacionalismu andaluz, la vindicación del drechu d’autodetermín, l’asamblearismu, republicanismu, etc. Ye dicir, ye un sindicatu a asitiar dientru l’ámbitu del movimientu soberanista d’izquierdes andaluz, onde ensin dubia, colos sos más de 25.000 afiliaos y afiliaes y la so constante actividá, ye’l referente indiscutible.

Pero d’otru lláu, y más a nivel políticu, atopamos el Coleutivu d’Unidá de los Trabayadores- Bloque Andaluz d’Izquierdes (CUT-BAI), el brazu políticu d’esi seutor soberanista andaluz, anticapitalista, d’izquierdes, etc. del que forma parte dende la so creación va cerca de 30 años, y con una trayeutoria a nivel andaluz bastante venceyada pa con Izquierda Unida, pero siempres cola so cuota de soberanía y aición independiente que fai d’ellos un seutor bien diferenciáu y non integráu dafechu n’IU. D’esta manera, CUT-BAI cunta con un diputáu na Xunta Andaluza, Sánchez Gordillo, y con decenes de conceyales, asina como unes 11 alcaldíes repartíes peles provincies de Sevilla, Jaén, y Cádiz. Sicasí, non toos esos cargos son algamaos en conxuntu con IU, y ye qu’en dellos municipios la militancia de CUT-BAI se presenta baxo llistes independientes, o coles sigles BAI, algamando dalgún representante con esti procedimientu.

D’otra manera, la piedra angular y la base de lo que ye CUT-BAI, ta espeyao na llocalidá de Marinaleda, esi referente d’asamblearismu, democracia participativa, bientar, accesu asequible a vivienda, servicios públicos afayaízos, etc., y onde ye CUT-BAI el partíu políticu que, ensin IU, opera nel llugar, algamando más del 70% de los votos, y siendo en gran parte el modelu de l’Andalucía que busca como fin esti partíu: lluchadora, revolucionaria, soberanista, asamblearista, etc.

Poro, tanto SAT como CUT-BAI, formen parte del movimientu soberanista andaluz d’izquierdes, del que son el principal referente dientru d’una llarga llista d’otres fuercies polítiques minoritaries, nes que nun s’inclúi, por supuestu, el PA, qu’al mio paecer cunta con un calter muncho más moderáu en tolos sentíos. Ye por ello que, camiento, ye de xusticia descubrise ante esti seutor social y políticu, qu’anque participe n’IU, nun ye parte d’esi seutor collaboracionista col PSOE qu’impera nesi país, sinon que forma un seutor sola so independencia y combatividá que debería servir como exemplu y referente a tola izquierda alternativa andaluza, y por supuestu como base pal espoxigue del soberanismu andaluz d’izquierda anticapitalista nesi país, l’únicu que na mio opinión tien posibilidaes de prender na sociedá andaluza, depués d’años de declive d’un Partíu Andalucista que, anque amosa signos de recuperación, pienso que nunca amosó ser una ferramiente verdaderamente útil pa la defensa de los intereses de la clase trabayadora andaluza.

Al césar, lo que ye del césar, al SAT, lo que ye del SAT, a CUT-BAI, lo que ye de CUT-BAI, y a IU, dici-yos que tomen exemplu de lo que ye l’ideal d’izquierda, y sobre too, de lo que ye la dignidá, el nun vendese a les bones formes que desixe al sistema, y, sobre too, a nun ser cómpliz nin parte de la élite formada y caltenida pol PSOE a base de clientelismu, amiguismu y corrupción.

Pa finar, dicir que n'Andalucía, la clas trabayadora, tien que ver esi seutor nacionalista d'izquierdes con ilusión, y cola concencia de que ye la verdadera alternativa pa camudar les coses, con xente honrao y perconvencío de que la llucha ye'l camín, fechu qu'amosen coles sos continues aiciones. Qu'ello sirva pa que los asturianos y asturianes nos demos cuenta que les coses nel nuesu país sólo tienen igua si nos enfotamos na consolidación d'un soberanismu asturianu d`izquierdes fuerte a nivel social, y si puede ser a nivel elleutoral tamién, pues inda meyor, pero sobre too a nivel social, con combatividña y aición continuo.