¿Independentismu versus Internacionalismu?

Estos caberos díes foi una noticia de sonadía’l IV Congresu de la CUT-BAI, partíu políticu del que formen parte figures de la llucha andaluza como Cañamero o Sánchez Gordillo. Y foi noticia d’algame estatal principalmente porque nesi actu la CUT afitó daqué polo que lleva puxando dende’l so nacimientu: la soberanía y el socialismu p’Andalucía.

Sicasí, tanto los medios como muncha xente descubrieron esta fin de selmana que Gordillo, Cañamero, la CUT o’l SAT son soberanistes, y llamome muncho l’atención la repetición d’una reaición resumía na espresión “¿Gordillo es independentista? Pues menudo internacionalismo…” Tampoco ye que teamos descubriendo agora’l gran furacu prietu esistente n’España alrodiu la cuestión nacional, en casi cualquier ámbitu ideolóxicu de marcu estatal, pero diome por entrugame por qué independentismu ya internacionalismu son incompatibles… La verdá ye que nun atopé rempuesta.

Por centranos nun ámbitu ideolóxicu más o menos concretu, ún de los grandes males de la izquierda d’ámbitu estatal/españolista o como queramos llamala, ye esa especie d’universalismu abstractu, esi “ciudadanismu del mundu” que vien arrastrando dende tiempos inmemoriales y que nun tien perspeutiva d’avanzar haza posiciones más lóxiques , coherentes y sobre too, basaes nel analís.

La configuración del estáu español ye la que ye, siendo esti un ente de claru calter imperialista que dende va sieglos vien apostando pol centralismu políticu y la uniformización cultural, too ello amestao a rellaciones de somorguiamientu no económico de les distintes naciones del estáu. Poro, como diz esa famosa fras: “Un pueblu qu’oprime a otru nun puede ser llibre”.

Sicasí, habrá qu’intentar evitar al máximu les cites, porque ye esi precisamente’l gran mal de la izquierda española na cuestión nacional:  basase en cites descontestualizaes, en llugar d’analizar la realidá. Hai trabayos abondos que, dende les distintes naciones del estáu, despliquen perbien eses rellaciones de somorguiamientu cultural, políticu… y en definitiva, económicu. El porqué n’Andalucía hai materia prima pero nun hai industria; o’l porqué Asturies vien calteniendo pa con España una rellación de colonia enerxética, etc. 

De la mesma forma, vemos tamién bones desplicaciones qu’espeyen la disparidá nes dinámiques económiques, polítiques, y sociales de les distintes naciones del estáu, que dexen polo tanto como conclusión la necesidá d’un analís y una aición específico en caún d’elles. Pero ente too esto, namái vemos a la izquierda estatal enfotada nel so mantra universalista sofitáu en proclames abstractes. Non, nun se mira si interesa la confrontación dende la posición soberanista con tal élite económica. Simplemente hai que caltener el dogma de la unidá d'España como bona énte cualquier situación y momentu hestóricu.

Precisamente, lo contrario al internacionalismu ye actuar con paternalismu haza les decisiones del pueblu “x” nel calter de les sos rellaciones pa con España, o ñegar el drechu d’autodetermín, como tamién se fae en munchos casos. L’internacionalismu ta basáu precisamente na esistencia de naciones. Lo anti-internacionalista ye querer actuar nuna nación concreta ensin conocer la so realidá, la so hestoria, etc., como vien pasando davezu. ¿Cómo va a puxar la izquierda estatal por mecanismos bien enrraigonaos nel pueblu asturianu como’l Conceyu Abiertu, la Sestaferia o l’Andecha, si nin los conoz? ¿Val la mesma estratexa p’Andalucía, cola so realidá económica y cultural específica, que p’Asturies? 

Por centranos un poco más n’otru ámbitu ideolóxicu entá más concretu: les organizaciones comunistes de calter estatal, y los sos miembros. ¿Cuántes veces venimos viendo l’emplegu compulsivu de cites descontestualizaes como’l perconocíu “Nun pintéis el nacionalismu de collorao”, de Lenin? L’usu de cites ye masivu, pero l’analís de la cuestión nacional pémeque ta más bien ausente. Poro, basar l’actuación nuna cuestión concreta ensin analizala, y namái repitiendo cites de forma dogmático, ye precisamente lo más antimarxista qu’hai. 

Les cites ye lo que tienen, que les hai al nuesu favor, y a la nuesa escontra. Esta cita tamién ye de Lenin:

“La responsabilidá poles infamies cometíes n’otros países cola ayuda d’Alemaña, nun recae namái sobre los gobiernos, sinon tamién en gran midida, sobre’l mesmu pueblu alemán. Ensin la so ceguera, ensin el so alma d’esclavu, ensin el so enfotu al proporcionar mercenarios al verdugu,instrumentos al serviciu de los señores de “drechu divín”, el nome del alemán sedría menos refugáu nel estranxeru”.

Pero esa cita, como les otres, nun se pueden xeneralizar;  hai que contrastales con una realidá hestórica, xeográfica y cultural concreta. Descontestualizar cites y nun facer un analís materialista de la realidá d’un mundu dialécticu, basáu na llucha de contrarios, y nes sos condiciones cambiantes. Esa ye la murnia realidá, salvo honroses esceiciones, y esi ye’l máximu esponente de lo contrario a cualquier internacionalismu. 

Ye imprescindible tamién que dende los movimientos soberanistes de clase se ponga munchu enfotu n’afitar que la xunidá de la clase obrera a nivel internacional nun quita pa que se dean procesos d’autodeterminación qu’ayuden a acabar coles distintes formes d’opresión que sufrimos baxo’l capitalismu y les sos ferramientes (España, Xunión Europea). 

Poro, un movimientu que busque la soberanía de tal pueblu, y pa ello apueste pola ruptura col capitalismu y la construcción del socialismu pa la clase obrera del so país, ensin por ello frayar la solidaridá colos sos hermanos de clase de les naciones vecines, ye  internacionalista, pero tamién lo ye respetar la dinámica y les decisiones de los pueblos seyan estes errónees o non vistes dende fuera. El paternalismu ye contrariu al internacionalismu. Aneciar en caltener a toa costa la unidá d’un estáu imperialista –que ye una realidá económica y non cultural- anque seya cola meyor intención, tamién lo ye.